fırunciye

Yew mêrdek be ceniya xo ra sûke (bacar) de nışenê ro, weşiya xo ramenê. Çı esto ke, mêrdey cenıke qet karê keyi de qayt nêkeno, nêvano ke, eno çi biyo xırabe, bero tamir kero ya zi veng bıdo tamirci. Rocê anci wexto ke mêrde keno ke şêro kar, veciyo teber, xanıma xo gerre kena, vana,
„Mêrdek, lınga ena masay ma şıkiyawa..“ Vano,
„Têw; ma, ez marangozan?“ Vana,
„Lamba oday ronıştene şiya we, nêveşena“ Vano,
„Têw; ma, ez eletirikçiyan?“ Vana,
„Dês ra çı wexto eno leke esto..“ Vano,
„Têw; ma, ez boyaciyan?“, u a deqa zi veciyeno teber, şono kar.
Şande ke kar ra geyreno a, yeno keye (çê), ewniyeno ke lınga masay werdi başkerdiya, lamba oday ronıştene veşena, lekeo ke dês ra bi, o zi biyo pak. Ceniya xo ra perseno, vano,
„Erê, kami nê pêro tamir kerdi?“ Vana,
„Emberyanê (ciran) ma ame, Ella cı ra razi bo, heme çi baş kerd, vıraşt“. Vano,
„Ma theba heqa xo waşte?“ Vana,
„Eya, ma. Vat ke, ‚ya mı rê pasta erzenay fırune ya ki tı zanay; reyê danay…“ Mêrdek vano,
„Ma, ez vaci, to cı rê pasta pewta?“ Cenıke vana,
„Têêêw; ma, ez fırunciyan?“