Pê çıkê ma xo bıgoyni?

Jü mormek sono jü dewe. Seyr keno, cêniyê na dewe nistê ro, cemat kenê. No tenê ke sono nejdiyê cêniyon, cemate cêniyan de namê dewa xo hesino pê. Xo keno fıreqet, jü ca de dareno we, gos nano qesanê cêniyon ser.
Jüyê vana, „coron cêniyon nêvecenê.“
Jüyê vana, „halê cêniyon ke teyo, halê kutıkon cı ra rındo.“
Jüyê vana, „cêniyê xo halo henêni derê ke isan pıro seyr keno, verra ar keno.“
Neyse, no zêde gotır nêkeno, cao ke xo dardo we, uca ra vecino, qesa xo vano, yeno dewe. Hama qesê cêniyanê na dewe cı rê çetın ama, seyr keno aqıl u izan ver nêsonê. Mabên‘na çıqa waxt vêreno, sono, rocê cêniyê dewe ke amê jü ca, xalcêniya xo ki uca de bena. Cı rê gerino. Raver tenê kesereta xo anceno, vano, „xalcêni Xecê, ez a roci şiyon a fılan dewe ke cêniyê kutıkon pêro niştê ro, qalê ma kenê. Ne werezaê apê mınê gewri estê, nê gewr cêniyanê xo rê rınd niyo, sar peyniya ma de ma rê xêre bo vano, qalê ma keno. Mı xo kerd fıreqet, gos na ser, nia nia vanê.“ Xalcêniya xo zana, no bınê qesan de nêfındeno, vana,
„Ma qeda, to se vat?“ Vano,
„ma, mı ki vat, ‚cêniyanê kutıkon, kırê ciamêrdanê sıma qıco, ê ma gırso dergo, sıma cêniyanê ma de qarinê, nae ra qalê ma kenê.‘ Mı ke heni vat, pêrüne hışi-pışiya xo bırrnê.
Xalcêniya xo ar kena, riyê xo çarnena, puşiye ana verê fekê xo, huyina, vana,
„Ma, qeda bıcêri, to qesa rınde vata.“ Vano,
„Ma xalcêni Xecê, mı ni gawıron ver heni ar kerd, mı di, nêdi, mı ki kırê ma goyna (wesıbna)“