nan - nanê mı?

Dewa ma de Heyder  esti bi. Ciranê ma bi. Are gurenêne. No mêrık zaf qesmer bi. Rocanê zımıstani qewa ke biyêne vıla, ma Heyder pitêne, Heyder are ra bêro, ma rê taê qesun qeşi kıro!...
Rocê dewanê boveri ra cêniyê da viae nan ana are, Heyder rariyo. Yamaniyun dana Heyderi, vana

„Hebê ardê ma nêmendê, to bo Heqi’a mando, nanê mı herbi rariye!”

Heyder se bıko, se neko; nan amo, are ver ra pey pırro. Hemu kes ecele keno. Paiza peyêna, keşi de ardi nêmandê. Dı-hirê roci ra tepia, cênıke yena, cêrena Heyderi vero, cêrena sero, teknena sona. Roca bine ancia vecina, yena. Ancia yamaniyun dana Heyderi. Heyder se keno yaxe nexelesneno ra, vano

„ana m’, khıla m’, tu so; wad bo, ezo nanê to rari.“

 Cênıke nisena goliga xo, kena ke sêro, maine çarnena ya Heyderi ser; Heyder vano,

„To so waa m’, to so...” Cênıke waxto ke acêro,

„son, son... nanê mı?!... Hatê ra vıle kena çewt, heni vana. Heyder vano,

„hata pırdê Pardiye ez kefılun, kes nênano to, haca ra dot ez qarıs niyun!”

qurefıt, berd...

„Mıleto verên taê ra zaf saf biyo, taê ki zaf qesmer biyo. Na doym de, mêrıkê jü cênıke de beno. Boyna sonê bırr de jübini vênenê. Rocê, no mêrık dariya xo cêno, sono velg. Dariye dest ra reyina ra, gınena qor. Wertê goni o golasêri de manno. To nêzana, a wext de mıleti extoniyê sıpi guretêne pıra. Heni biçımê salvaran bo tumanlığan d’ê. Dare ra yeno war, qotmıs beno, bêro çê. Sê keno, a cêniye ki hawa dot ra yena. Çım gıneno mêrıki, vana:

- Çê vêsae, se bi to rê?...

- Se bo, dariye reyiye ra, gınê ewkê mı (emınê mı!..) kok ra qurefıt, berd!

Cênıke, wışşş wışşşşş, kena dana xo ro, mêrık tekneno sono.

Waxtê ra tepia, cênıke mêrdê xo de dana pêro, remena sona çê piyê xo. Kam ke dıme sono, nêna. Mêrdê cênıke yeno ley bırakê cênıke. Vano:

- Bıra, mabênê xo to de rınd bi, meger (belkia) to nêsıknena, deyê to so. Domani werte de mandi.

Vano, sêri.. Tekıno, sono çê piyê cênıke. Küno zerre, sê keno, cênıke küta saci ver, nan pocena. Sono, saci ver de niseno ro. Cênıke de künno mobet. Taê ke qeşi kenê, cênıke sê kena, tumanê mêrıki vışkiyê ya, serdestê xo pıro sanino ra. Vana:

- Cıra nêwerdae; ma, to vatêne, bırriya?

- Çı?... Weyyyy, o!... Qı meperse. Hanê a roce, doym ra çerçiyê amay bi... İy de est bi...Taê kılm, taê derg... heni qısım qısım. Peranê mı dest nêda. Mı jüyê do nianên guret... Ee, çıton bo, idarê keno...Cênıkê vana:

- Heq çê to sên kero!.. Ma tı nêşkiya caê ra taê dên kırê, çiyê de be qılafeti bıcirê...Qa mı dêne to!...”

qına wejire

Mormekê beno, cêniya xo bena, pia dewe de weşiya xo ramenê. Rozê cênıke bena pêrsane, cıle ra, ra nêurzena, nêşkina xo caê ro bılewno. Heftê nia, dı heftey nia, mêrdê xo xızmeta dae keno. Her ke şi, canê mormeki ki cêniya xo wazeno, hama nêşkino şêro lewe; cênıke nêwesa. Cênıke halê mormeki vênena, gunekiya xo cı rê yena, ebe nalais vana, “mormek, tı nao çı waxto nêşkina miyanê xo reet kerê, kışi to rê biyê hesrete. Mı to rê serê dolabi de tenê perey nê ro, xorê so kerxane, miyanê xo reet ke,bê”. Mormek zaf sa beno, roza bine urzeno ra, riyê xo tereno, xo rındek piseno têra. Vano, “cênık, ez ewro qına wejire kon, yon. Roze roza mına”. Terkneno, sono. Werte ra zaf nêvêreno ra, mormek kuno zerrê çêyi. Cênıke sas bena ke pers kena:

“Qıda, tı çıtur heni herbi şiya suke, çıtur rew ama?”. Vano,

“Ez suke nêşiyane ke. Ez ke veciyane tever, na cirana ma ez diyane, mı ra pers kerd, ‘sona koti nia rındek?’. Mı ki hal – mesel cı rê qesey kerd. Ae ki nae sero vat ke, ‘ma, çı sona suke hunde düri; bê, ez don to, ma; isanetêni nêmerda!’. Ezı ki şiyane lewê dae.” Ney sero cênıke vana,

“Ma, mormek, to thawa perey day cı?”. Vano,

“Elbet ke, feqire mı rê azet-xızmeta xo kerda, cênıke”. Cênıke hêrs bena, vana,

“Weeey, a orrrrospiya qınedai! Cêniya nızamu de nia de, ha! To ra peru cêna, he? Cı rê ğenim bo! Mı çand rey do mêrdê dae, mı qe dey ra perey nêguretê; a qaltağe çıra to ra peru cêna!”